Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1121

wyskoczy zawieziesz na wersalski dworzec, a, potem... sam jeszcze nie wiem dokąd. Lecz śpiesz się ma Boga, śpiesz.
 — Prawy czy lewy brzeg — zapytał dorożkarz, popędzając konia.
 — Co?...
 — Są dwa dworce, czy pan rozkaże na ten na prawym, czy na lewym brzegu?
 — Chcę się dostać na tę linję, gdzie stało się takie nieszczęście.
 — To jest pierwsze słowo, które słyszę.
 Ludwik rozkazał zawieść się do swej kancelajji, chcąc dowiedzieć się od kolegi bliższych szczegółów, lecz nikogo już nie zastał i wsiadł napowrót do kabrjoletu.
 — Panie! ja się właśnie dowiedziałem, nieszczęście stało się na lewym brzegu. — Będąc teraz pewnym, kazał się zawieść na lewy brzeg. Tu mu ten wypadek potwierdzono, i opowiedziano, w którem miejscu się wydarzył.
 Jadąc wpierw gościńcem, a potem boczną drogą, dotarł nareszcie do miejsca katastrofy.
 Straszny ten wypadek opisywały wówczas gazety tak dokładnie, że my o nim wspominać nie będziemy.
 Ludwik szukał przez całą noc daremnie swego ojca pomiędzy zwęglonemi, albo okropnie zranionemu ciałami. Około czwartej godziny rano wrócił strawiony bólem i umęczeniem do Paryża. Jedna nadzieja mu jeszcze pozostała. Może ojciec jego, równie jak mała liczba innych podróżnych, uniknął nieszczęścia i powrócił do domu.
 Zaledwie zajechał przed dom, wyskoczył z kabrjoletu, pobiegł do loży portjera, pytając go się:
 — Wrócił mój ojciec?
 — Nie, panie Ludwiku.
 — A więc nie żyje! — szeptał Ludwik, zalewając się łzami — nie żyje.