Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1122

 Kolana się pod nim uginały i bliski omdlenia usiadł. Posiedziawszy kilka minut w loży portjera, który jak mógł tak go pocieszał, poszedł powoli do swej izdebki.
 Na widok tego ubogiego mieszkania, które przez tak długi czas z ojcem dzielił, boleść jego nie znała granic.
 Rzucił się na łóżko, a zakrywając twarz rękoma, płakał jak dziecko.
 Tak upłynęło może pół godziny, kiedy wszedł portjer.
 — Czego pan żąda — zapytał Ludwik, ocierając łzy.
 — Bardzo mi przykro, że w takiej chwili muszę przeszkadzać — odpowiedział — lecz dorożkarz...
 — Dorożkarz? — spytał Ludwik, zapominając o kabrjolecie — co za dorożkarz?
 — Ten, którego pan całą noc zatrzymał, obiecując mu wczoraj dwadzieścia franków za pośpiech a do tego przychodzi jazda nocna, co czyni razem czterdzieści dziewięć franków.
 — Mój Boże! — zawołał Ludwik z łatwo wytłumaczoną niecierpliwością — zapłać pan go, a mnie zostaw w spokoju.
 — Czterdzieści dziewięć franków, to wielka suma, ja jej nie posiadam.
 — Co tu począć — zawołał Ludwik — ja nie mam pieniędzy.
 I mówił prawdę, bo w swem życiu nawet czwartej części tej sumy nie miał do dyspozycji.
 — Jak pan mógł brać kaibrjolet na godziny i do tego jeszcze w nocy, i jeszcze dwadzieścia franków przyrzekać? co pan teraz pocznie? Niech pan przynajmniej popatrzy, czy ojciec nie zostawił w biurku jakich pieniędzy.
 Te słowa przypomniały Ludwikowi to, o czem w nieszczęściu zapomniał. Powiedziano mu, że ojciec jego był bogaty. Pomyślał, że może w pokoiku schowane są jakie pieniądze, lecz nie chciał rozpoczynać poszukiwań swoich wobec portjera.