Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1145

 — Tak i niewdzięczniejsze, jak każdej innej — zawołała ostro chora, siadając na łóżku.
 Widząc przerażenie na twarzach Ludwika i Mariety dodała ironicznie:
 — Myśleliście, że ja śpię, dlatego bez obawy rozmawialiście o weselu. Ja wszystko słyszałam, wszystko.
 — Myśmy nic takiego nie mówili, cobyśmy przed panią chcieli ukryć.
 — O tak! wierzę, wy tylko o sobie myślicie. Nic was nie obchodzi, tylko to przeklęte wesele. Ze mną się tak obchodzą, jakbym już w trumnie leżała. Dlatego ja też nie chcę, ażeby...
 — Pani pozwoli, że jej przerwę — mówił Ludwik — chcę panią przekonać o prawdziwości mego przyrzeczenia.
 Z temi słowy podał chorej kasetkę, która dotąd leżała na stole, wraz z małym kluczykiem, mówiąc:
 — Proszę otworzyć kasetkę, to, co się w niej znajduje, jest własnością pani.
 Z niedowierzaniem otworzyła kasetkę, wydając okrzyk podziwu:
 — O, mój Boże, mój Boże!
 Nie wierząc swoim oczom, oglądała złote monety, a wysypawszy je potem na pościel, mówiła przytłumionym głosem:
 — Tyle złota, tyle złota! Czy to, aby prawdziwe złoto? O Boże, takie śliczne sztuki! Jaka to okropna suma musi być — i dodała z westchnieniem: — temi pieniędzmi możnaby dwom kobietom byt na całe życie zabezpieczyć.
 — Jest tu przeszło piętnaście tysięcy franków, które do pani należą — powiedział Ludwik.
 — Do mnie! — zawołała pani Lacombe.
 Następnie, potrząsając niedowierzająco głową dodała smutnie:
 — Niech się pan kosztem mego ubóstwa nie bawi; zo-