Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/125

powiem, kto jesteś. Dosyć na tem, jużem pana osądziła.
 — Jużeś mnie pani osądziła?
 — Osądziła i zmierzyła... Teraz powiedz mi pan, czego chcesz ode mnie, bo mi się śpieszy do kuchni.
 — Powiedziałem już pani, że przyszedłem złożyć jej dowód wdzięczności pani de Beaumesnil, za tę przezorność i milczenie jakieś pani zachowała od czasu owego pamiętnego wypadku...
 — Jakiego wypadku?
 — Pani wiesz dobrze.
 — Przeciwnie, nic nie wiem.
 — O! kochana pani Barbancon, miejże pani do mnie zaufanie, byłem jednym z najlepszych przyjaciół pani de Beaumesnil, i wiem dobrze, że ta sierota, wiesz pani... ta sierota...
 — Sierota?
 — Tak, młoda dziewczyna, przecież nie potrzebuję więcej pani mówić. Widzisz więc pani, że jestem o wszystkiem uwiadomiony.
 — A więc, czegóż pan chcesz ode mnie, kiedy już wiesz o wszystkiem?
 — Przychodzę w interesie tej młodej panienki, którą pani znasz, i z prośbą, ażebyś mi pani jej adres wskazała, mam bowiem dla niej bardzo ważne wiadomości...
 — Doprawdy!
 — Bez wątpienia.
 — Patrzaj pan — rzekła gospodyni głosem szyderczym i złośliwym.
 — Ale, kochana pani Barbancon, cóż jest nadzwyczajnego w tem wszystikiem, co pani mówię?
 — Nic... prócz, że pan jesteś starym niegodziwcem! — zawołała gospodyni z gniewem.
 — Ja?
 — Złoczyńca, który mnie złotem chciał przekupić, ażebym się przed nim wygadała.
 — Moja pani kochana, zapewniam panią...