Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1324

rym wzywano cię na potajemną schadzkę pod skałę Grand-Sire?
 — Nie... gdyż opuściłem Pont-Brillant o godzinie ósmej... Ale jeszcze raz pytam, co to wszystko ma znaczyć? Kto jesteś?
 — Jestem tąż samą osobą, od której dzisiaj rano miałeś odebrać list.
 — Dobrze więc! mój przyjacielu, możesz...
 — Nie jestem pana przyjacielem — zawołał Fryderyk — jestem twoim wrogiem.
 — Co takiego? — zapytał Rudolf ze zdziwieniem i pewnym niepokojem.
 — Mówię, że jestem wrogiem pana.
 — Doprawdy! — odparł Rudolf szyderczo, gdyż z natury był bardzo odważny — to rzecz zabawna! A jakże się nazywasz, mój panie wrogu?
 — Nic panu nie zależy na mojem nazwisku.
 — Mniejsza o to. Ale, mój drogi, pocóż mnie u djabła zatrzymywać... w nocy... na środku drogi?... Ah! domyślam się nareszcie, pan pisałeś do mnie?
 — Tak.
 — Ażeby mi oznajmić... że co?...
 — Że pan będziesz nikczemnym... jeżeli...
 — Nędzniku!... — krzyknął Rudolf z wściekłością, przerywając Fryderykowi i nacierając na niego koniem.
 Lecz syn pani Bastien, uderzywszy w głowę wierzchowca lufą swej fuzji, zmusił go do pozostania na miejscu.
 Rudolf, z początku zmieszany nieco, ale przedewszystkiem ciekawy dowiedzieć się, jakie mogły być zamiary nieznajomego, uspokoił się wkrótce i rzekł:
 — Mówiłeś tedy... mój panie wrogu, że raczyłeś zaszczycić mnie swoim listem?
 — Tak jest, ażeby panu oznajmić, że jeżeli nie jesteś nikczemnym tchórzem, przybędziesz dzisiaj pod skalę Grand-Sire, sam, tak jak ja, z fuzją nabitą kulami.
 Po chwili nowego zdziwienia, margrabia odpowiedział: