Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1339

uważa... bo tu są głębokie i niebezpieczne doły... chce pani... ażebym jej dopomógł?
 — Idźcie, idźcie, mój Janie; przyśpieszcie nawet kroku, jeżeli można, a na mnie nie zważajcie.
 I krokiem pewnym i śmiałym postępowała w miejscach prawdziwie niebezpiecznych, których inaczej nawet wśród dnia nie byłaby się może odważyła przebywać.
 W kilka minut potem zapytała:
 — Mój Janie, która też to może być godzina?
 — Jak księżyc pokazuje... zdaje mi się, że będzie teraz około siódmej.
 — A przybywszy do lasu... daleko jeszcze będziemy od poręby?
 — Najwyżej może sto kroków.
 — Skoro staniemy na miejscu, wy, mój Janie, pójdziecie jedną, a ja drugą stroną poręby, i ze wszystkich sił będziemy wołali Fryderyka... Jeżeli nam nie odpowie... — dodała młoda kobieta z drżeniem — jeżeli nam nie odpowie... będziemy dalej szukali... boć niepodobna, ażebyśmy go nie mieli znaleźć, nieprawdaż Janie?
 — Zapewne; ale wierzaj mi, pani, że dla większej ostrożności nie powinniśmy wołać pana Fryderyka.
 — Dlaczego?
 — Widzi pani, moglibyśmy tym sposobem zwrócić uwagę strażników leśnych, którzy pewnie wszyscy są na nogach, bo taki piękny księżyc... to jakby umyślnie świecił dla myśliwych.
 — Macie słuszność... będziemy więc szukali mego syna, nie wołając go wcale — odpowiedziała Marja z drżeniem.
 Poczem zakrywszy twarz rękoma, jak gdyby chciała uniknąć jakiegoś strasznego widzenia, zawołała:
 — Ah!... ja oszaleję!...
 I znowu udała się spiesznym krokiem za swoim przewodnikiem.