Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1347

 — Tak, moje dziecię, wierzę ci — rzekła pani Bastien, przerywając synowi.
 Zbyt przerażona, ażeby mogła uważać na ostatnie wyrazy Fryderyka, pocałowała go w czoło, i dodała głosem, jakiego się zwykle używa w rozmowie z szalonymi, którym nie chcemy się sprzeciwiać.
 — Tak, niezawodnie, ty jesteś przy zdrowym rozumie... dlatego też powrócisz ze mną, późno już, a my tak dawno jesteśmy w tym lesie.
 — Miejsce doskonałe — rzekł Fryderyk głosem ponurym — powrócę ja tu jeszcze.
 — Nieinaczej... powrócimy moje dziecię... ale rozumiesz pewnie... że najprzód powinniśmy pójść do domu... nieprawdaż?
 — Moja matko... nie doprowadzaj mnie do ostateczności!...
 — Milcz, o! milcz — zawołała nagle Marja przerażona, kładąc rękę na ustach swego syna i przysłuchując się uważnie.
 — Czy słyszysz? — dodała — ktoś idzie porębą. O! mój Boże! ktoś idzie!
 Fryderyk podniósł swą fuzję.
 — Ah! wiem już — rzekła młoda kobieta, której obawa uspokoiła się po chwili zastanowienia — wiem, to idzie Jan-Franciszek, który miał cię szukać z jednej, a ja z drugiej strony.
 Poczem zawołała cichym głosem:
 — Czy to wy, Janie?
 — Ja, pani Bastien, ja — odpowiedział rolnik, którego jeszcze nie było widać, ale którego słyszano już uchylającego gałęzie — nie znalazłem pana Fryderyka.
 — Mój syn jest już tutaj.
 — Ah! tem lepiej, dobra pani — rzekł Jan-Franciszek — gdyż właśnie słyszałem jakieś głosy, odzywające się tam na dole... niezawodnie są to strażnicy leśni pana margrabiego.