Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1353

że słyszy zdaleka najprzód tętent kania, galopującego drogą prowadzącą około folwarku, a następnie zatrzymującego się przed bramą.
 Wkrótce nie miała już żadnej wątpliwości, gdy usłyszała gwałtowne dzwonienie przed drzwiami.
 Godzina była tak niezwykła, że, przypuszczając, iż leśnicy margrabiego, dowiedziawszy się o zasadzce Fryderyka, przybyli go obecnie aresztować, pani Bastien uczuła okropną trwogę; trwogę przesadzoną, szaloną, ale niestety, dającą się zupełnie usprawiedliwić stanem umysłu, w jakim się ta biedna kobieta znajdowała; dlatego też, skoro usłyszała dźwięk dzwonka, pobiegła zamknąć pokój swego syna, następnie schowała klucz od niego, i znowu z żywym niepokojem nadstawiała ucha, ktoby to mógł przyjechać.
 Po chwili zapukano do drzwi pokoju pani Bastien.
 — Kto tam? — zapytała.
 — To ja, pani, Małgorzata.
 — Czego chcesz?
 — Proszę pani, to pan doktór Dufour przyjechał do nas.
 Marja odetchnęła, wstydząc się już swej lękliwości.
 Małgorzata mówiła dalej:
 — Pan doktór pragnie rozmówić się z panią w sprawie bardzo pilnej, bardzo ważnej!
 — Proś pana doktora, ażeby zaczekał na mnie w bibljotece. Zapal tam ogień zaraz i przynieś światła.
 — Dobrze, pani.
 Lecz namyśliwszy się, że tym sposobem oddaliłaby się od swego syna, pani Bastien przywołała służącą napowrót i powiedziała do niej:
 — Przyjmę pana Dufour tutaj, w moim pokoju, poproś go, ażeby przyszedł.
 — Natychmiast, pani.
 — Doktór na folwarku... o takiej godzinie? — rzekła pani Bastien do siebie z największem zdziwieniem — cze-