Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1373

 Nazajutrz pierwszą myślą pani Bastien po jej obudzeniu się, było pośpieszyć do Fryderyka; spał jeszcze. Oddaliła się więc pocichu, dając do zrozumienia Małgorzacie, ażeby wyszła za nią i zapytała ją zcicha:
 — Jakże przepędził noc?
 — Bardzo dobrze, pani; przebudził się tylko dwa razy i rozmawiał ze mną, ale bardzo przytomnie, zapewniam panią.
 — O czemże mówił z tobą?
 — O mój Boże! o rozmaitych rzeczach; pytał mnie naprzykład, prosząc jednak, ażebym pani nic o tem nie wspominała, jak gdyby to było coś bardzo złego, gdzie jest jego fuzja.
 — Jego fuzja? — powtórzyła pani Bastien, drżąc pod wpływem nowej trwogi.
 — A tę fuzję pamięta pani, onegdaj jeszcze sama pani kazała schować.
 — A potem — dodała pani Bastien niespokojnym głosem — już nic więcej nie mówił?
 — Nie, pani, tylko kiedym mu odpowiedziała, że pani kazała zamknąć fuzję, powiedział do mnie:
 — „Ah! to dobrze, ale proszę was, Małgorzato, nie wspominajcie mojej matce, żem z wami mówił o fuzji; mniemałaby, myślę jeszcze o polowaniu, a to mogłoby ją niepokoić...
 Zaledwie wytchnął po pierwszem osłabieniu, Fryderyk uległ znowu strasznej myśli o zemście swojej, która zamieniła się w nim w myśl stałą i nie opuściła go nawet podczas chwilowego obłąkania umysłowego.
 Marja pogrążona była właśnie w smutnem zamyśleniu, kiedy jej oddano list przyniesiony przed chwilą przez posłańca wiejskiego.
 Pani Bastien poznała natychmiast pismo swego męża; była to odpowiedź na list, w którym go zawiadomiła o swojem postanowieniu odbycia podróży, z Fryderykiem.