Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/138

może zbliżenia się, budziła w młodej artystce nieopisaną rozkosz i sprawiała jej niespodziewaną pociechę.
 Jej wrodzona przenikliwość i pewna nieufność do państwa de La Rochaigue, których przecież po raz pierwszy widziała, wywołały w Herminji myśl, że to szesnastoletnie dziecię, ta siostra, którą ona, nie znając jej, tak czule kochała, powinna była być powierzona osobom godniejszym takiej opieki. Jeżeli ją przeczucie nie omyliło, to miłość, jaką siostrę swoją spodziewała się natchnąć, mogła na nią wywrzeć wpływ dwakroć zbawienny.
 Nie potrzebujemy zapewniać, że, pomimo ubogiego stanu, pomimo niedostatku, w jakim się znajdowała, Herminja nawet na chwilę nie pomyślała o tem, ażeby ów bajeczny niemal przepych, jakim jej siostra miała być otoczoną, porównać ze swojem położeniem, położeniem biednej artystki, która była narażona na wszystkie wątpliwe wypadki choroby i niedoli.
 Charaktery dumne i szlachetne posiadają w sobie tyle ożywczego ciepła i zapału, że lód egoizmu topnieje w nich zupełnie: tak w poprzedzającej scenie godność Herminji, delikatny i naturalny wdzięk jej zachowania, ujęły tak dalece oboje państwo de La Rochaigue, którzy przecież nie bardzo byli uczuciowi, obudziły w nich taki szacunek, że pospieszyli natychmiast z podaniem młodej panience tej propozycji, z której ona tak się cieszyła.
 Baronowa, baron i jego siostra, którzy po oddaleniu się Herminji pozostali sami, usunęli się teraz do swoich pokojów, dla odbycia ważnej bardzo narady, w sprawie spodziewanego przybycia Ernesty de Beaumesnil.