Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1384

jego oburzenia na wiadomość o przybyciu tego nowego przewodnika.
 Ale chociaż pewna cierpliwość David‘a, o którym wiedziała, że już najprzód jest przygotowany do wszystkich przykrości trudnego położenia, Marja, pragnąc przynajmniej oszczędzić temu szlachetnemu człowiekowi ubliżającego przyjęcia, które nie rozgniewałoby go pewnie, ale zasmuciło i ostudziłoby może jego współczucie dla Fryderyka, Marja zwróciła się tym razem wprost do przywiązania swego syna, o którym dotąd nie mogła powątpiewać.
 — Moje dziecię drogie — rzekła do niego po chwili milczenia — jednę rzecz pawiem ci tylko, a jestem przekonana, że mnie zrozumiesz i wysłuchasz. Oto proszę cię w imię mojej miłości, mojego poświęcenia dla ciebie, ażebyś przyjął pana David‘a z uszanowaniem, należnem jego powołaniu i przymiotom. To wszystko, czego od ciebie żądam... później... znajdzie się przywiązanie... ufność... nie wątpię o tem, rachuję w tej mierze na dobroć twego serca i usilność pana David‘a; ale jeżeli dzisiaj nie okażesz się dla niego takim, jakim cię pragnę widzieć, będę myślała... tak jest, będę myślała, że mnie już nie kochasz, mój Fryderyku.
 I pani Bastien rzuciła się na szyję swego syna, zalewając się łzami, gdyż te słowa, jednak tak proste: będę myślała, że mnie już nie kochasz, objawiały najboleśniejszą wątpliwość, jaka tylko mogła dręczyć jej serce.
 Zazdrość, nienawiść, rozdrażniły, zwichnęły serce Fryderyka, nie zdołały jednak wyrugować z niego miłości dla matki; lecz wstyd niecnych uczuć, które nim owładnęły, uczynił go ponurym, milczącym, a wewnętrzne przekonanie, że już nie był godnym jej dawnego przywiązania powściągnęło już nieraz na jego ustach wyrazy jego synowskiej miłości. Jednakże, ujęty tym razem głosem i serdecznym uściskiem matki, uczuł, że łzy żalu i rozczulenia zrosiły jego oczy; lecz kiedy nagle przyszło mu na myśl,