Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1430

pani Bastien — nie uwierzysz, jak jestem szczęśliwą, więc nasze smutne chwile już na zawsze skończone?
 — Tak, moja matko... i przysięgam ci, że ja żadnej nie będę ci już sprawiał zgryzoty.
 — Drogi Fryderyku — rzekł David z uśmiechem — wiesz, że nie jestem takim nauczycielem, jak wielu innych, i że pola chętnie wybieram na salę nauki, czas jest dosyć piękny dzisiejszego poranku, czy chcesz wyjść ze mną?
 Fryderyk zadrżał nieznacznie, ale zaraz potem odpowiedział:
 — Jestem gotów towarzyszyć panu.
 I obróciwszy się do pani Bastien:
 — Żegnam cię, matko — rzekł, ściskając i całując ją z tkliwością.
 Trudno byłoby wyrazić jakiego uczucia doznała pani Bastien, słysząc te słowa:
 — Żegnam cię, matko...
 Słowa te, które zeszłej nocy, czy to przez sen, czy na jawie, zabrzmiały w jej duszy, jakby złowrogie przeczucie.
 Zdawało się także Marji, że pocałunki jej syna były tym razem dłuższe, niż zwykle, i że ręka jego, którą jeszcze trzymała, drżała w jej dłoni.
 Wzruszenie młodej matki było tak gwałtowne, że oblicze jej pokryło się śmiertelną bladością, i mimowolnie, zawołała głosem najżywszej trwogi:
 — Mój Boże! Fryderyku, dokąd ty idziesz?
 David nie spuścił z oka pani Bastien, odgadł on wszystko i rzekł do niej tonem najnaturalniejszym w świecie i wymawiając umyślnie niektóre wyrazy z pewnym przyciskiem:
 — Cóż dziwnego! Fryderyk żegna się z panią, bo wychodzi ze mną na przechadzkę.
 — Nie inaczej! moja matko — dodał Fryderyk, ude-