Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1462

XXVIII.

 David, ubrawszy się jak można było na prędce, poszedł drzwi otworzyć.
 I ujrzał Fryderyka, bladego, z twarzą wyrażającą nadzwyczajne pomieszanie.
 — Moje dziecię, cóż się stało?
 — Ah! mój przyjacielu... jakie nieszczęście!
 — Cóż takiego?
 — Wylew... o którym wczoraj mówiono w cegielni...
 — Wylew... to okropne... ileż to klęsk, mój Boże! ile klęsk.
 — Pójdź... pójdź, mój przyjacielu... z brzegu lasku naszego już wcale nie widać Doliny... jest to jezioro bez granic!
 David i Fryderyk zeszli z pośpiechem; w salonie zastali już panią Bastien.
 Małgorzata i ogrodnik narzekali i płakali z trwogi i przerażenia.
 — Woda nas zaleje.
 — Dom zostanie zniszczony — wołali oboje.
 — A folwark w dolinie — mówiła pani Bastien z oczyma łzami zalanemi — te domy, stojące samotnie, może one już teraz zalane... ci nieszczęśliwi, którzy je zamieszkują zaskoczeni w nocy przez wodę, nie mogli może uciec.
 — W takim razie, pani — rzekł David — należy przedewszystkiem zająć się mieszkańcami Doliny! Tu nie grozi nam żadne niebezpieczeństwo.