Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1505

kał Małgorzatę, która z wyraźną dumą doręczyła mu jakiś list.
 — Cóż to za list, Małgorzato? — zapytał młodzieniec.
 — Niech pan Fryderyk przeczyta.
 — Matko, czy pozwolisz... i ty także, mój przyjacielu?
 David i Marja skinęli na znak przyzwolenia.
 Fryderyk spojrzał przedewszystkiem na podpis i powiedział:
 — To list od margrabiego de Pont-Brillant.
 — Od niego samego, panie Fryderyku — wtrąciła Małgorzata — przed odjazdem swoim powrócił tutaj przez las i chciał napisać kilka słów do pana.
 — Pójdź do naszej pracowni, moje dziecię — rzekła Marja do syna.
 Gdy David, Fryderyk i matka jego byli sami w pokoju, młodzieniec odezwał się:
 — Przeczytam głośno, kochana matko.
 — Jak chcesz, mój synu.
 — Ah! dopiero teraz zgaduję — zawołał Fryderyk z uśmiechem — zapewne to pismo dziękczynne... powinienem więc sam przeczytać...
 — Masz słuszność... bo pewniebyś przynajmniej trzy części opuścił — odpowiedziała matka również z uśmiechem — oddaj list panu David... on go lepiej przeczyta od ciebie.
 — O — odparł Fryderyk wesoło — skromność moja na nic mi się nie przyda... Jeżeli to są pochwały, to one tem pochlebniej brzmieć będą w moich uszach.
 — Będzie to karą za twą skromność — rzekł David wesoło.
 I przeczytał co następuje:
 „Jak już miałem zaszczyt zapewnić pana, wyjechałem z domu w nadziei wynurzenia panu moich uczuć wdzięczności. W drodze spotkałem mieszkańców Doliny, idących złożyć panu swoje podziękowanie... Panu, którego imię od czasu wylewu słusznie znajduje się na wszystkich