Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1518

XXXIV.

 Kiedy pani Bastien, jej mąż i Bridou weszli do pokoju jadalnego, zastali już w nim David‘a i Fryderyka.
 Ostatni z nich, spojrzawszy na swego nauczyciela wzrokiem pewnego porozumienia, zbliżył się do Jakóba Bastien i powiedział do niego z uszanowaniem:
 — Dzień dobry, kochany ojcze... zdawało mi się, że chciałeś pozostać sam z moją matką, dlatego oddaliłem się prawie zaraz, po twojem przybyciu.
 — Jak uważam, twoja choroba już przeszła — rzekł Bastien szyderskim głosem do swego syna — i teraz nie potrzebujesz już owej podróży dla rozrywki? Szkoda... bo ja bardzo myślę o twoich przyjemnościach.
 — Nie wiem, co chcesz przez to powiedzieć, mój ojcze.
 Zamiast odpowiedzieć swemu synowi, Bastien, stojąc jeszcze przed stołem, zajęty był w tej chwili liczeniem stojących na nim talerzy; spostrzegłszy zaś pięć nakryć, rzekł do żony surowym głosem:
 — Dlaczego tu jest pięć nakryć?
 — Jakto — odpowiedziała Marja — bo nas jest pięć osób.
 — Co, pięć!... ja, Bridou, ty i twój syn, to czyni pięć?
 — Zapominasz o panu David — rzekła Marja.
 Jakób odwrócił się śpiesznie do nauczyciela i powiedział do niego:
 — Nie wiem pod jakiemi warunkami moja żona przyjęła waćpana... Ale co do mnie, który jestem panem domu,