Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1522

kle... Wypił dwie szklanice wina jednę po drugiej, oparł się łokciem na stole, a schowawszy brodę w lewej dłoni, której palce konwulsyjnie drgały, zaczął niemi bębnić po swoich szerokich policzkach.
 Następnie utkwił w żonie swoje małe szare oczy, które pod zmarszczonemi złośliwie brwiami błyszczały jakimś dziwnym ogniem, i rzekł z pozornym spokojem:
 — Powiadasz tedy, że srebro?...
 — Kochany mężu...
 — Słucham, mówże, mów... Wszakże widzisz, że ja jestem spokojny.
 Instynktem powodowany, Fryderyk podniósłszy się z krzesła, stanął przy matce, jakgdyby ją chciał obronić, gdyż trwożył go ten spokój ojca.
 — Moje dziecię... usiądź — rzekła Marja głosem słodkim i uprzejmym do swego syna.
 Fryderyk wrócił na swoje miejsce.
 I to poruszenie Fryderyka nie uszło baczności pana Bastien; nie zmieniając atoli pozycji, i bębniąc ciągle palcami po swoich policzkach, powtórzył znowu spokojnie.
 — Powiadasz tedy, że srebro... moje srebro?
 — Tak jest — odpowiedziała Marja głosem pewniejszym — ja... sprzedałam twoje srebro.
 — Sprzedałaś je?
 — Tak.
 — A... komu?
 — Jakiemuś złotnikowi w Pont-Brillant.
 — Jak on się nazywa?
 — Nie wiem.
 — Doprawdy?
 — Nie ja sama sprzedawałam to srebro.
 — A któż?
 — To nie należy do rzeczy... dosyć że zostało sprzedane.
 — Bardzo słusznie — odpowiedział Bastien, wypróżniwszy znowu swą szklankę — i dlaczegożeś sprzedała to