Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1539

wynagrodzą mi one przynajmniej srebro, któreś mi ukradła.
 — Ja nie mam już żadnych kosztowności.
 — Co!
 — Sprzedałam je.
 — Tak! — krzyknął Jakób, nie mogąc z wściekłości nic więcej wymówić — ty... ty... je...
 — Sprzedałam je razem ze srebrem i na tenże sam cel.
 — Kłamiesz!... — zawołał olbrzym okropnym głosem.
 — O! mów ciszej, Bastien, zaklinam cię... mów ciszej.
 — Nie chcesz oddać twoich kosztowności, bo mnie nie chcesz wynagrodzić — odpowiedział Jakób blady jak trup z gniewu, zbliżając się ze ściśniętemi pięściami do swej żony — jesteś więc podwójną złodziejką.
 — Zaklinam cię, Bastien, tylko nie krzycz tak bardzo — wołała młoda niewiasta, nie myśląc już o obelgach jakie ją spotykały, a lękając się tylko, ażeby gwałtowność jej męża nie zbudziła Fryderyka i David’a.
 Rzeczywiście, człowiek ten wściekał się z gniewu, że nie będzie mógł przywłaszczyć sobie kosztowności swej żony za stracone srebro, zwłaszcza, że ta myśl zajmowała go cały wieczór... teraz nie posiadał się już wcale, a gniew i trunek podniecały wściekłość jego do najwyższego stopnia; nareszcie zawołał:
 — Tak, tak! myślisz ukryć przede mną swoje kosztowności!... Dobrze! Otóż nie jutro, ale natychmiast wynoś się z mojego domu.
 — Bastien... jakież to okrutne urąganie — odpowiedziała Marja, upadająca już pod tylu wzruszeniami — pójdę do mego pokoju, już jest tak późno... przeziębłam... jutro rozmówimy się z sobą ostatecznie... Jutro odzyskasz przytomność, i...
 — To ma znaczyć, że ja teraz jestem pijany, co?
 — Jutro, Bastien, teraz pozwól mi wrócić do mego pokoju.
 Jakób, którego rysy, gniew, nienawiść i opilstwo pnie