Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1548

rji — jakże pani drży okropnie... pani cała skostniała...
 — Czując się dzisiejszej nocy bardzo cierpiącą — odpowiedziała pani Bastien gasnącym prawie głosem — chciałam się podnieść... ażeby na ciebie zadzwonić... ale zabrakło mi siły... zemdlałam... i dopiero teraz... zdołałam się zawlec aż do komina i ciebie przywołać... lecz ja...
 Marja nie skończyła... zęby jej ścięły się, głowa opadła i zupełnie straciła przytomność.
 Małgorzata, pomyślawszy z trwogą o odpowiedzialności, jaka na niej ciążyła, tracąc głowę pobiegła do pokoju Fryderyka, wołając:
 — Paniczu!... paniczu!... wstawaj pan, pani jest chora.
 Następnie służąca wróciła do Marji i ukląkłszy przed jej łóżkiem, wołała:
 — Mój Boże! co ja pocznę... co ja zrobię?
 Wkrótce potem Fryderyk tylko szlafrokiem okryty, przybył ze swego pokoju.
 Łatwo wyobrazić sobie jego przerażenie, gdy ujrzał swą matkę bladą i bez żadnego znaku życia.
 — Matko — wołał Fryderyk, klękając z rozpaczą przy jej łóżku — matko... co to jest? odpowiedz mi.
 — Ah! panie Fryderyku — odezwała się Małgorzata, płacząc — pani jest bez przytomności... Co my poczniemy... mój Boże! co my poczniemy!
 — Małgorzato — zawołał Fryderyk — idź prędko, obudź pana David‘a.
 Tymczasem gdy Fryderyk w największej trwodze pozostał przy matce, służąca pośpieszyła do izby Andrzeja, gdzie nocował David.
 Nauczyciel ubrał się z największym pośpiechem i otworzył Małgorzacie.
 — Mój Boże! cóż się stało?
 — Panie David, wielkie nieszczęście... pani Bastien...
 — Mów dalej... co takiego?
 — Dzisiejszej nocy czuła się słabą, i wstała, ażeby na mnie zadzwonić... siły ją opuściły... upadła na środku po-