Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1553

łzami i zaczerwienione od płaczu, głos jego łamany, wszystko to zdradzało tak ciężką rozpacz, a zarazem miłość tak wielką, że doktór Dufour, pomimo, że sam był gwałtownie wzruszony, stanął jak wryty, ujrzawszy swego przyjaciela, przypatrzywszy mu się czas jakiś przed daniem odpowiedzi na jego pytania.
 — Piotrze... ty nic nie mówisz... nic... — zawołał David, przejęty okropną boleścią — a więc... ona umarła!
 — Nie.. Henryku... nie... nie umiera.
 — Będzie więc żyła! — rzekł David z radością.
 Ta nadzieja wypogodziła jego rysy; przycisnął doktora do swoich piersi i, nie mogąc przytłumić swoich łez, powiedział do niego zcicha:
 — Piotrze, będę ci winien więcej, aniżeli moje życie.
 — Henryku — rzekł doktór z ciężkiem westchnieniem — ja nie mówiłem, że ona będzie żyć.
 — Obawiasz się więc?
 — Bardzo.
 — O! mój Boże! ale przynajmniej masz nadzieję.
 — Sam jeszcze nie wiem...
 — Jak się ma teraz?
 — Jest spokojniejsza, zasnęła nieco...
 — O! ona będzie żyła, ona musi żyć. Piotrze, ona musi żyć i będzie żyła, nieprawdaż? ona będzie żyła?
 — Henryku, ty ją kochasz.
 Otrzeźwiony temi słowy, David wzdrygnął się i, utkwiwszy wzrok swój w oczach Piotra, stał niemy i przerażony.
 Doktór powtórzył uroczystym i smutnym głosem:
 — Henryku, ty ją kochasz, nie podszedłem ja twojej tajemnicy; sam ją wyjawiłeś.
 — Ja!!
 — Twoją boleścią.
 — A więc prawda, kocham ją.
 — Henryku! — zawołał doktór wzruszony i ze łzami