Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1610

stem tego pewną, nie odmówi mi swej pomocy, jeśli będę jej potrzebowała.
 To powiedziawszy, młoda niewiasta uchwyciła rękę męża w swoje dłonie.
 — Dobrze, rozumiem cię — odpowiedział Iwon uśmiechając się także — to ja jestem tym wielkim doktorem.
 — Czyż mogłabym wybrać troskliwszego i bardziej do mnie przywiązanego?...
 — O! zapewne, że nie! a więc, zobaczymy, Jenny, zapytaj mnie o radę.
 — Mój dobry Iwonie, nie będąc właściwie chorą, czułam przecież i czuję jeszcze, że mi jest jakoś niedobrze, czuję pewien rodzaj smutku i jakiegoś ogólnego osłabienia. Lecz uspokój się, niema w tem nic zatrważającego, a zresztą, ty mógłbyś mnie zupełnie uleczyć, drogi i ukochany mój doktorze.
 — Jakim sposobem? mów... tylko prędko.
 — Ale przedewszystkiem... czy ty zechcesz...
 — O! Jenny...
 — Bo widzisz., powtarzam ci... wyleczenie moje zupełnie od ciebie zależy...
 — Tem lepiej... gdyż w takim razie choroba twoja natychmiast będzie usunięta. Słucham tedy, wytłumacz się, moja droga i kochana pacjentko.
 — Zostań ze mną.
 — Alboż to ja myślałem cię opuścić?
 — Ale — rzekła młoda matka zmieszana i z gwałtownem biciem serca — ten dzisiejszy wieczór...
 — Wszakże widzisz, że ubrałem się wcześnie, ażeby zostać przy tobie aż do chwili wyjścia.
 I rysy Iwona, pogodne aż dotąd, zachmurzyły się znowu.
 Ten cień na obliczu męża nie uszedł bynajmniej baczności Jenny; i dlatego więcej niż kiedykolwiek czuła potrzebę spróbowania wszystkiego, ażeby odwieść męża od udania się na ten bal; mimowolnie bowiem wzmagała się