Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1629

 — Ruszaj żywo, Piotrze, bo panu się śpieszy.
 — Już to ja lotem ptaka zawiozę obywatela — odpowiedział Piotr, głośno, trzaskając z bicza, i ruszywszy galopem z miejsca, śpiesznie przejechał przez miasto i wkrótce stanął na bitym trakcie; ale, ujechawszy ze dwieście kroków, nagle zatrzymał konie i, obróciwszy się na siodle, zdawał się czegoś oczekiwać.
 Podróżny, zdziwiony tym wypoczynkiem, spuścił jedno okno i zawołał:
 — A cóż, co się stało, mój chłopcze? Dlaczego stoisz?
 — Wszakże pan wołałeś: stój!
 — Mylisz się, jedź dalej, mój przyjacielu, i staraj się nagrodzić stracony czas.
 — Bądź pan spokojny, jak ruszę, to wszystko połamię, chcę, ażeby ani kawałka nie zostało z pańskiego powozu, gdy staniemy na przeprząg.
 I znowu ruszył galopem.
 Lecz po dwustu może krokach tej szalonej jazdy, nastąpiło nowe i nagłe wstrzymanie.
 — Cóż to znaczy — zawołał podróżny — cóżeś znowu zrobił?
 — Niech cię milljon kroć sto tysięcy, fur, beczek, bataljonów! — krzyknął Piotr, zsiadając z konia, kończąc swoje przekleństwo pod nosem, i udając jakoby poprawiał postronki u orczyków.
 — Powiedzże mi przynajmniej, co ci się stało, mój kochany.
 — Nie zważaj pan na to, to nic, mój obywatelu, ten gałgan lejcowy wierzgnął oto zanadto wysoko i muszę mu teraz nogę przełożyć.
 — To jeszcze niewielkie nieszczęście — rzekł podróżny głosem łagodnym — staraj się przynajmniej, ażeby to się już więcej nie przytrafiło.
 — Jak ruszymy teraz to polecimy jak jaskółki, mój obywatelu — odpowiedział Piotr, siadając znowu na konia; poczem dodał zcicha: — poczekaj ty niedołęgo, patrzaj