Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1630

jaki mi ptaszek. Otóż to pić zsiadłe mleko. Słowo honoru, człowieka aż litość bierze.
 I jeszcze raz ruszył galopem, trzaskając z bicza.
 Powóz toczył się szybko, a pocztyljon od czasu do czasu, jakby umyślnie, dla zabawy, trzaskał z bicza, słuchając odbijającego się echa; wtem nieznacznie konie zwolniły biegu, z galopu przeszły w kłus, z kłusu w powolny truchcik, aż nareszcie powóz zupełnie stanął.
 Piotr zsiadł z konia, obejrzał tylną nogę swego« wierzchowca i zawołał:
 — A bodaj cię jasne pioruny! otóż znowu mój koń mi zakulał.
 — Co! zakulał? — powtórzył podróżny spokojnym głosem, chociaż te ciągłe przystanki mogły były człowieka świętego skusić do niecierpliwości. — Co! zakulał?...
 — Okropnie kuleje — odpowiedział Piotr, trzymając jeszcze konia za nogę.
 — I jakimże to sposobem mogło mu przyjść to okulawienie?
 — Niech mnie djaibli wezmą jeśli wiem, jakim sposobem.
 — Więc zostaniemy na drodze?
 — Nie, mój obywatelu, nie byłoby to nic tak niebezpiecznego, gdybym mógł tylko zobaczyć, od czego on tak okulał, ale już noc się robi coraz ciemniejsza.
 — Prawda, że bardzo ciemno — wtrącił podróżny. — Trzeba będzie pamiętać zapalić latarnie na pierwszym przeprzęgu.
 — Ah! już czuję palcem, co to jest — zawołał pocztyljon — to kamyk wcisnął się między róg, a podkowę. Gdybym go tylko mógł wyjąć, toby nic nie było.
 — Spróbuj, mój kochany, gdyż, powiedziawszy prawdę, jakieś nieszczęście nas prześladuje — odpowiedział podróżny tonem najspokojniejszym w świecie.
 Tymczasem pocztyljon przeklinał głośno i złorzeczył kamykowi, którego nie mógł wydobyć, a śmiał się ukrad-