Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/164

 — Co ci jest? moja matko.
 — Ten de Macreuse — odpowiedziała księżna, z wybuchem gniewu — ten de Macreuse... to wierutny łotr!
 Gerald nie mógł się wstrzymać od głośnego śmiechu, pomimo wzruszenia, w jakim widział swą matkę, lecz pojął wkrótce nieprzyzwoitość swojej wesołości i powiedział:
 — Przebacz, kochana matko, ale ta zmiana tak jest nagła i tak szczególna; lecz przychodzi mi na myśl — dodał Gerald poważnie — czy czasem człowiek ten nie uchybił w winnem ci uszanowaniu?
 — Alboż to podobni ludzie uchybią kiedy formalnościom! — odparła księżna z gniewem.
 — A więc, kochana matko, cóż cię rozgniewało tak dalece? Niedawno jeszcze wychwalałaś przede mną tego twojego pana de Macreuse, i...
 — Przedewszystkiem proszę cię nie mówić: Mój pan de Macreuse — zawołała urażona pani de Senneterre, przerywając swemu synowi — czy wiesz, jaki był cel jego odwiedzin? On przyszedł prosić mnie, ażebym powtarzała wszystko dobre, jakie o nim myślę. (To co o nim myślę, jest bardzo pochlebne!)
 — Komuż to masz powtarzać? i dlaczego?
 — Czy podobna wyobrazić sobie takie zuchwalstwo?
 — Ale cóż on zamierza, moja matko, z podobną rekomendacją?
 — Jakto, co on z nią zamierza? Przecież on rości pretensje do ręki panny de Beaumesnil!
 — On!
 — Co to za bezczelność!
 — Macreuse!
 — Człowiek zupełnie pospolity, Bóg wie skąd! — mówiła księżna — bo rzeczywiście, nie mogę sobie wcale wytłumaczyć, kto to był tak niezręcznym, że wprowadził podobnego człowieka do naszego towarzystwa!