Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1650

gim sznurem oblanym smołą, grubym na cal, a ręce skrępowane ztyłu; tym sposobem nie mogłem użyć zębów do przegryzienia mych więzów. Chciałem, zgiąwszy się, dosięgnąć przynajmniej postronka, którym związano moje nogi, ale i to było niepodobieństwem. Wnosząc z nieznacznego kołysania się łodzi, domyśliłem, się, że ją silny wiatr popychał, tudzież, że musieliśmy szybko i prosto zmierzać do brzegów Anglji.
 „Wiedziałem, jaki los mnie tu czekał; kilka słów tych nikczemników, którzy mnie ujęli, oświeciło mnie dostatecznie; zamiast zabić odrazu, woleli mnie długo męczyć na pontonach; nawet jeden z tych Anglików wspomniał, że będę kilka razy wystawiony na szyderstwa i obelgi ludu. Na tę myśl zdawało mi się, że oszaleję: jęcząc z wściekłości upadłem na stare żagle, które mi służyły za posłanie.
 „Gdy pierwsze uniesienie minęło, gniew, jak zawsze udzelił mi nowej siły, krew wrzała w mych żyłach i cisnęła się do mózgu, w którym tworzyło się tysiące projektów śmielszych i zuchwalszych jeden od drugiego; zdawało mi się, że moralna i fizyczna siła moja w dziesięćkroć się pomnożyła przez to nadzwyczajne wzburzenie wszystkich sił żywotnych.
 „Postanowiłem nareszcie uchwycić się jednego z tych projektów, powstałych w najgwałtowniejszym paroksyzmie mojej wściekłości. We wszelkiem innem usposobieniu mojego umysłu, projekt ten byłby mi się wydawał niewykonalnym, również jak każdemu innemu człowiekowi, któryby nie był, jak ja, podsycony wzburzeniem gniewu, gniewu, strasznego i potężnego bóstwa, jak mówi poeta indyjski.
 Od pewnego czasu Sabina, przysłuchując się coraz uważniej temu opisowi, zdawała się być zajęta jakiemiś przykremi myślami; kilkakrotnie drżenie przebiegło jej członki, jakgdyby nią wstrząsnęła jakaś bolesna myśl;