Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1688

był obcy uczuciu, jakiego panna dla niego doznaje... Gdyby uczucia tego nie podzielał...
 — Przekleństwo! — zawołał Cloarek, potem, po chwili milczenia, powtórzył rozkazującym głosem: — każ tu przyjść twemu siostrzeńcowi.
 — Panie! — zawołała Zuzanna z trwogą — niech pan nie wymaga tego ode mnie.
 — Bądź posłuszną natychmiast!
 — Zabij mnie pan raczej — odpowiedziała Zuzanna z postanowieniem — nie... on tu nie przyjdzie... każę mu natychmiast wyjść z domu... ale go nie narażę...
 — Na co?...
 — Panie...
 — Na moje uniesienie, nieprawdaż? na moją gwałtowność... na mój gniew...
 — Zaklinam pana... nie chciej...
 — Niestety! czyliż nie widzisz tego, że miłość córki mojej ku niemu czyni go świętym dla mnie?
 — Ale, jeżeli on jej nie kocha, panie?
 — Gdyby jej nie kochał! — zawołał Cloarek, i nie dodawszy już ani jednego słowa, zanim ochmistrzyni, zdjęta przerażeniem, zdołała uczynić najmniejsze poruszenie, opuścił salon i w dwie minuty przybył do niebieskiego pokoju, w którym znajdował się Onezym.
 Otworzyć drzwi tego pokoju, zamknąć je na dwa spusty, ażeby nie weszła Zuzanna i żeby mu Onezym nie uszedł, było dziełem jednej chwili dla Iwona. Cloarek znalazł się sam na sam z siostrzeńcem Zuzanny.