Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1718

 — Jakto — zawołała pani Robertowa, spoglądając na Segoffina ze zdziwieniem — jakto od uderzenia piką...
 — To tylko taka przenośnia — odpowiedział Segoffin heroicznie, zdobywając się na grymas jeszcze więcej skomplikowany. — Pan Verduron, który zawsze jest bardzo dowcipny, nazywa mój wypadek, przez który utraciłem oko, uderzeniem piki, oto cała histórja. Ale zawsze to wina tego niegodziwca optyka w Lugdunie.
 Ostatnie słowa zwrócone wyłącznie do Zuzanny, zostały tak cicho wymówione, że tylko ona je usłyszała, zwłaszcza że armator, rozweselony żartem Segoffina śmiał się z całego serca i nie dosłyszał, co jego znajomy na końcu powiedział.
 Poczem Zuzanna odezwała się do armatora:
 — Służąca uwiadomiła mnie właśnie, że pan życzy sobie widzieć się z panem Cloarek w jakimś bardzo ważnym interesie.
 — Tak jest, piękna pani, w interesie bardzo ważnym — odpowiedział armator zalotnie. — Zapewne mam zaszczyt mówić z jego małżonką; w takim razie, ja...
 — Daruj pan, jestem tylko ochmistrzynią panny Cloarek.
 — Jakto? kap...
 Ta pierwsza zgłoska nie wyszła jeszcze z ust armatora, gdy Segoffin, krzyknąwszy nagle z całych sił i uderzywszy silnie Zuzannę w rękę, zawołał:
 — Ah! mój Boże... patrzajże... patrzaj! Ochmistrzyni tak przeraziła się okrzykiem Segoffina, że sama krzyknęła jeszcze głośniej i przez to samo nie usłyszała owej tak zatrważającej zgłoski. Dlatego też zaledwie przyszła do siebie z tego przestrachu, rzekła do starego sługi z wielką cierpkością:
 — To nieznośne, przestraszyłeś mnie okropnie. Drżę jeszcze cała...
 — Ale patrzajże tam — dodał Segoffin, wyciągając