Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1755

i wnosząc łzami zalane oczy ku niebu — oby tylko nie pojawiły się niebezpieczniejsze symptomaty.
 — Wszakże chirurg upewnił już panią w tej mierze.
 — Powiedział mi tylko, że ma nadzieję; ale, niestety nic więcej!
 — Pani, zdaje mi się, że chory budzi się — rzekła wieśniaczka, przysłuchując się uważnie.
 Rzeczywiście, Onezym poruszył się lekko na posłaniu i wydał głębokie westchnienie.
 Zuzanna wejrzała powtórnie za firanki i przekonawszy się, że Onezym nie spał, rzekła do wieśniaczki:
 — Zejdź teraz na obiad, moja kochana, ja później zadzwonię na ciebie.
 Gdy wieśniaczka wyszła, Zuzanna usiadła na jej miejscu.
 Usłyszawszy głos swej ciotki, Onezym zadrżał z radości, a ujrzawszy ją przy sobie rzekł do niej.
 — Jesteś, moja ciotko, o, jakże to dobrze.
 — Drogie, drogie moje dziecię — odpowiedziała ochmistrzyni ze wzruszeniem, które z trudnością tylko powściągała — słyszałam żeś westchnął czy zawsze jeszcze cierpisz, czy teraz więcej niż poprzednio?
 — Nie, zapewniam cię, czuję nawet, że mi jest daleko lepiej.
 — Tak tylko mówisz, ażeby mnie uspokoić.
 — Patrz, weź moją rękę, widziałaś jak była dawniej rozpalona, zobacz, moja ciotko.
 — To prawda, nie jest już tak gorąca. A twoja rana, czy ci zawsze jeszcze dolega?
 — Trudno mi trochę oddychać, i nic więcej.
 — Nic, mój Boże! Nic, od rany zadanej sztyletem w sam środek piersi?
 — Moja ciotko kochana!
 — Cóż chcesz?
 — A panna Sabina?