Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1756

 — Wszyscy jesteśmy zdrowi, wszyscy, wszakżem ci już powiedziała.
 Onezym wstrząsnął głową, jakgdyby nie dowierzał i dodał:
 — A pan Cloarek?
 — Słuchaj, moje dziecię, nie mówmy już o tem co się stało, nie zadawaj mi żadnych pytań, bo nie mogę ci odpowiadać. Jak będziesz zupełnie zdrów, wtedy co innego.
 — Wiem ja, moja ciotko, dlatego nie chcesz mi odpowiadać, ażeby mnie nie wzruszyć zbytecznie, ale przysięgam ci, niepewność w jakiej zostaję co do losu panny Sabiny i jej ojca jest dla mnie zabijająca.
 — Wszyscy są zupełnie zdrowi, powtarzam ci raz jeszcze.
 — Nie, moja ciotko, nie, nie mogą być wszyscy zdrowi po tym okropnym wypadku, który dotąd jeszcze jest dla mnie niepojęty.
 — Ale, zapewniam cię, mój drogi, że... otóż, znowu się niecierpliwisz, znowu się poruszasz. Mój Boże! jaki ty jesteś nierozsądny, Onezymie, proszę cię uspokój się.
 — Mój Boże, mój Boże! alboż to moja wina? Dlaczegóż zostawiacie mnie w takiej trwodze o los panny Sabiny, o los pana Cloarek?
 — Ale! wszakże ustawicznie ci powtarzam, że wszyscy są zdrowi.
 — Ja zaś mówię ci, że to być nie może — zawołał młodzieniec w coraz większem uniesieniu — jakto, podczas owego nieszczęsnego wieczora uzbrojeni ludzie uderzają na nasz dom śród licznych wystrzałów, i przy blasku pożaru pokój, w którym znajdujemy się, to jest panna Sabina, ty i ja, zostaje zapełniony jakąś wściekłą zgrają, i ty chcesz, moja ciotko, ażebym wierzył, że panna Sabina, która drży na najmniejszy łoskot, nie doznała owego wieczoru najokropniejszego wstrząśnienia, może nawet śmiertelnego!
 — Onezymie, na miłość boską, wysłuchajże mnie.