Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1803

 — To mi się nie pierwszy raz w życiu zdarza — mówił Sans-Plume. — Pewnego wieczora ścigano mnie na Senegalu blisko Gorei przez całą godzinę. Kiedy się jednak na równinę, zasadzoną trzciną cukrową dostałem...
 — Do djabła, ten człowiek idzie rzeczywiście za nami — zawołał kapitan, przerywając opowiadanie marynarza.
 — To mnie niepokoi.
 — Kapitanie, rzucę mój worek i dam temu Lascarowi cokolwiek tabaki.
 — Piękny sposób! Zachowaj się spokojnie i idź za mną.
 Kapitan zboczył potem z towarzyszem w prawą aleję.
 — Kapitanie, on także zawrócił.
 — Niech tam, idź powoli.
 Człowiek, który postępował za marynarzami jak cień, silny mężczyzna w niebieskiej bluzce i czapce, przeszedł obok nich, potem przystanął, patrząc na gwiazdy.
 Kapitan szepnął kilka słów marynarzowi, który się zatrzymał, zakryty pniem wielkiego drzewa, przystąpił potem do nieznajomego mówiąc:
 — Ładny dziś mamy wieczór, przyjacielu.
 — Bardzo piękny.
 — Pan tu kogo oczekuje?
 — Tak jest.
 — Ja także.
 — Oh!
 — Będzie pan jeszcze długo tu czekać?
 — Przynajmniej trzy godziny.
 — Przyjacielu — mówił kapitan po chwili milczenia — czy chcesz dwa razy tyle zarobić, nad to, co ci przyrzekli za to, abyś mnie śledził.
 — Nie rozumiem, co pan chce powiedzieć; ja pana śledzę.
 — Jednak.
 — Ależ nie.