Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1808

 — To rezeda. Ale chodźmy, powietrze chłodne, a ja nie mam twoich szesnastu lat, moje dziecko, obawiam się zaziębienia.
 — Pozwól mi, pani, że zerwę sobie kilka kwiatków.
 — Dziwna rzecz, że na wszystko przystaję, czegokolwiek ode mnie żądasz, noc jest dość jasna, że stąd na dziesięć kroków zobaczysz rezedę, zerwij kilka kwiatków i wracaj natychmiast.
 Dolores puściła ramię przełożonej, śpiesząc do grządki z rezedą.
 W tej chwili wybił zegar ósmą.
 — Ósma — szeptała Dolores nadsłuchując. — Jest tam, on przyjdzie.
 — Moja droga córko, godzina wieczerzy — mówiła przełożona, idąc naprzeciw Dolores. — Słyszysz zegar. Proszę się śpieszyć. Potrzebujemy najmniej dziesięć minut, aby dojść do klasztoru, gdyż znajdujemy się na samym końcu ogrodu.
 — Jestem, pani — odrzekło dziewczę, śpiesząc naprzeciw przełożonej, która łagodnie strofując ją, mówiła:
 — O ty mała wietrznico, biegniesz jak spłoszona sarna.
 Naraz Dolores wydala bolesny okrzyk, upadając na kolana.
 — Wielki Boże! — zawołała siostra Prudencja — co tobie, kochane dziecko! dlaczego ten krzyk? dlaczego klęczysz?
 — Oh, pani!
 — Ale co ci się stało?
 — Oh, ten ból!
 — Gdzie!
 — W nodze pani, musiałam ją sobie wywichnąć. Co ja cierpię, ja nieszczęśliwa.
 — Spróbuj powstać, moja droga — mówiła przełożona, która z niedowierzaniem zbliżyła się do Dolores, bo wywichnięcie nogi wydawało się jej dziwnem. — Oprzyj się na mojem ramieniu i chodźmy.