Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1832

mi apetyt, żołądek mój podniósł rokosz przeciw tym nieznośnym wędlinom i suszonym jarzynom. Ach, dlatego też na mnie taki zagniewany od czasu, kiedym go tak wbrew jego zwyczajowi obraził, a ja temu nie winien. Gniewa się na mnie, karze i pogardza najlepszemi potrawami.
 Po chwili milczenia mówił kanonik dalej tonem przerażenia:
 — Ale kto wie, czy to nie palec Boży? Teraz, kiedy nie mam najmniejszego apetytu, uznaję, że się oddałem namiętności, która jest równie karygodna jak przyjemna. O to obżarstwo! Może mnie opatrzność chciała ukarać, nasyłając mi tego nędznika! Ach ten potwór! Ile on mi złego wyrządził, a do tego wykrada mi kuzynkę i przyprawia mnie o nowy niepokój; mogłem jak dawniej używać w spokoju, gdyby nie on. O, ty rabusiu, ja się zemszczę. Gdyby zemsta była największą, nie odpłacę ci tego złego, któreś mi wyrządził. Już prawie od dwóch miesięcy straciłem apetyt, a dwa miesiące takiej męki nie dadzą się powetować.
 Monolog ten przerwał wchodzący stary sługa.
 — Pablo — zapytał Don Diego — przychodzisz z klasztoru?
 — Tak, wielmożny panie.
 — A moja niegodna kuzynka?
 — Popadła w rodzaj delirium; raz woła z rozdzierającym serce krzykiem na kapitana, drugi raz prosi z płaczem o śmierć; serce pęka na widok tej biednej dziewczyny.
 Pomimo egoistycznej zmysłowości kanonik był początkowo wzruszony opowiadaniem sługi, ale potem zawołał.
 — Tem lepiej! Dolores ma to, na co zasłużyła, to jej da nauczkę, że nie powinna się była zakochać w najobrzydliwszym ze wszystkich mężczyzn. Pozostanie w klasztorze i wstąpi do nowicjatu. Znakomity mój przyjaciel i kolega, Abbé Ledoux, ma zupełną słuszność. Gdy-