Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1833

bym ją jeszcze dłużej u siebie trzymał, żyłbym w ciągłym niepokoju i obawie, dopókibym nie był zmuszony wydać ją za mąż. Oddając ją do klasztoru, będę miał spokój i zapewniam jej zbawienie duszy; mój majątek przypadnie w udziale klasztorowi, w którym za spokój duszy mojej modlić się będą.
 — Jeżeli się jednak stan senory pogorszy?
 — Ani słowa więcej, Pablo — zawołał kanonik, w obawie, żeby dola kuzynki nie zmieniła jego postanowienia — ani słowa więcej. Aż zanadto jestem znękany własnem cierpieniem, nie potrzebuję, abyś mnie więcej drażnił.
 — Przebacz, wielmożny panie, będę więc mówić o innych rzeczach.
 — O jakich?
 — W przedpokoju czeka pewien człowiek, który z panem chce mówić.
 — Co to za człowiek?
 — Stary, lecz przyzwoicie odziany.
 — Czego on sobie życzy?
 — Chce pomówić z panem o bardzo ważnej sprawie; tragarz przyniósł za nim wielkie pudło.
 — Co za pudło, Pablo?
 — Tego ja nie wiem, wielmożny panie!
 — Jak się nazywa ten starzec?
 — Ma bardzo dziwaczne nazwisko.
 — Jakie?
 — Apetyt.
 — Jakto! człowiek ten nazywa się Apetyt?
 — Tak, panie!
 — Musiałeś się przesłyszeć.
 — Nie, panie, kazałem sobie nazwisko dwa razy powtórzyć, on się rzeczywiście nazywa Apetyt.
 — Och! to okrutnie ironiczne nazwisko! — mówił do siebie kanonik. — Wszystko jedno, z powodu tak niezwykłego nazwiska, wprowadź tego człowieka.