Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1834

 W chwilę potem służący wprowadził obcego, który zapytał z uszanowaniem, kłaniając się kanonikowi:
 — Czy mam zaszczyt mówić z Don Diego?
 — Tak jest, mój panie; lecz czego pan żąda ode mnie?
 — W pierwszym rzędzie złożyć panu głęboki hołd, a potem polecić panu moje usługi.
 — Jak się pan nazywa?
 — Apetyt, wielmożny panie.
 — Pisze pan swoje nazwisko tak, jak pisze się ochotę do jedzenia?
 — Tak, wielmożny panie, lecz to nie jest moje prawdziwe nazwisko, tylko przydomek.
 — Ażeby zasłużyć na taki przydomek, musiała natura pana szczodrze obdarzyć. Pan musi być wiecznie głodny — mówił kanonik nie bez zazdrości.
 — Przeciwnie, ja bardzo mało jadam, panie, jak wszyscy ci, którzy mają to święte powołanie, dla innych jedzenie przyrządzać.
 — Czem się pan trudni?
 — Jestem kucharzem, i proszę o zaszczyt służenia panu.
 Kanonik potrząsnął melancholijnie głową i zakrył twarz rękami. Propozycja pana Apetyta przypomniała mu wszystkie jego cierpienia. Ten zaś mówił dalej.
 — Mój pierwszy pan, Lord Wilmot, którego słabość żołądkowa była tak wielka, że prawie przez cały rok jadł bez smaku i apetytu, połykał literalnie potrawy, które ja dla niego w pierwszym dniu przyrządziłem. Z wdzięczności dał mi Lord Wilmot ten przydomek, który ja dotąd też zachowałem.
 Kanonik patrzył na mówiącego z uwagą i odpowiedział.
 — Pan jesteś kucharzem, lecz proszę mi powiedzieć, dlaczego wyraziłeś się, iż przyszedłeś złożyć mi hołd i ofiarować swoje usługi. Skąd mnie znasz?