Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1841

 Na głos Pabla kanonik spuścił swoje tłuste ręce, odkrywając zmienioną z przestrachu twarz.
 — Panie, co się tu stało? — zapytał Pablo powtórnie.
 — Nic, mój Pablo, nic. Dziecinna myśl, na którą się teraz rumienię. Dlaczego jednak tak długo nie przychodziłeś?
 — Wielmożny panie, to nie moja wina.
 — Jakto?
 — Z ciekawości poszedłem do kuchni, aby zobaczyć tego sławnego kucharza przy pracy.
 — I cóż, Pablo?
 — Gdy pomogłem mu zanieść jego pudło do kuchni, prosił mnie, abym go opuścił, gdyż bezwarunkowo pozostać chce sam.
 — Ach, Pablo, jaki on tajemniczy!
 — Posłuchałem go, lecz nie mogąc się powstrzymać, pozostałem pod drzwiami.
 — Aby podsłuchać?
 — Nie, aby wąchać.
 — I cóż dalej, Pablo?
 — Ach, mój panie! mój panie!
 — Kończże raz!
 — Powoli rozchodził się przez drzwi taki przyjemny, taki łechcący, taki apetyczny zapach, że jak przykuty stałem za drzwiami. Byłem odurzony, oczarowany.
 — Rzeczywiście, Pablo?
 — Wielmożny pan wie, iż pańskie wyśmienite śniadanie, które dla pana przyniesiono, z polecenia pańskiego zjadłem.
 — Wiem o tem.
 — Zapach, o którym mówiłem, był tak apetyczny, że nagle uczułem taki głód, iż nie odchodząc od drzwi, wziąłem leżący na stole wielki kawał suchego chleba...
 — I zjadłeś go, Pablo?
 — Połknąłem, wielmożny panie!
 — Suchy?