Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1845

wzruszenie ogarnia, ja płaczę, widzisz, Pablo, ja płaczę jak dziecko, bo jestem głodny.
 Wtem zabrzmiał dzwonek
 — Co to znaczy, Pablo?
 — To on.
 — Kto taki?
 — Ten znakomity człowiek; on na nas dzwoni.
 — On?
 — Tak, wielmożny panie — odrzekł Pablo, zabierając talerze. — mówił, że ci, którzy jedzą, powinni zważać na dzwonek tych, którzy gotują; bo tylko oni znają godzinę, minutę, sekundę, w której każda potrawa powinna być podana i spożywana, aby nawet atomu jej wartości nie stracić.
 — To bardzo mądrze pomyślane i ma rację. Śpiesz się więc, Pablo, mój Boże, już drugi raz dzwoni. Żeby się tylko nie zagniewał; idź, śpiesz się.
 Pablo pobiegł, a wiedziony ciekawością, oblizywał po drodze talerz, chociaż go już kanonik, jakeśmy to powiedzieli, do sucha wyczyścił.
 Można sobie wystawić z jaką niecierpliwością kanonik wyczekiwał reszty potraw.
 Każdej potrawie towarzyszył przepis, jak Pablo mówił, i flaszka wina, która bez wątpienia pochodziła z piwnicy kucharza.
 Ze zbioru tych kuchennych biuletynów można sobie wyobrazić rozmaitość delikatesów, które Don Diego spożywał.
 Po karteczce, która oznajmiła perlicze jaja, podano dalsze potrawy w następującym porządku.
 Pstrągi z jeziora genewskiego z masłem z Montpellier, frappé de glace.
 Każdy kawałek tej wybornej ryby ściśle owinąć w załączoną jarzynę. Spożywać pośpiesznie, a następnie wy-