Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1874

 Chwiejny charakter kanonika doprowadził już teraz księdza Ledoux do pasji.
 — Od tej chwili — wołał — jesteś zgubiony. Idź pan, i rzuć się temu potworowi w paszczę. Nasyć swoją zwierzęcą żarłoczność!
 Słowa te, nieoględnie wymówione, obraziły bardzo kanonika.
 — Nie zwierzęca żarłoczność powoduje mną, wszak rozmowa kilku minut.
 — Podług życzenia, Don Diego — odparł ze złością Abbé. — Wstydzę się, że miałem litość nad panem.
 — Ależ kochany Abbé, powinniśmy wysłuchać doktora, który parwdopodobnie wyjaśni nam wszystko.
 — O natychmiast — pośpieszył doktór z odpowiedzią — natychmiast, kanoniku.
 — Więc proszę — mówił kanonik, nadymając poważnie policzki. — Musi pan jednak wiedzieć, że mam ważne powody, jak najmniej panu ufać, gdyż jak ksiądz Ledoux powiedział, byłbym wielkim głupcem, gdybym po tylu przestrogach jeszcze się dał oszukać.
 — Naturalnie — rzekł Abbé z niechęcią — jesteś pan dość zdolnym człowiekiem, kanoniku, aby pokonać tego Belzebuba.
 — To do mnie się odnosi, kochany Abbé — mówił doktór z ironiczną uprzejmością. — Jesteś niewdzięczny. Chciałem tylko przypomnieć księdzu Ledoux o danem mi przyrzeczeniu. Wszak przyobiecałeś mi być dziś u mnie na obiedzie? Zezwól, księżę kanoniku, na tę rozmowę z panem Ledoux, która właśnie dotyczy naszej sprawy.
 — Tak, panie doktorze — wtrącił Abbé — dałem to przyrzeczenie, lecz...
 — Ksiądz słowa dotrzyma, o tem nie wątpię, lecz muszę jeszcze panu przypomnieć, że zaproszenie to nastąpiło z powodu małej sprzeczki, którąśmy prowadzili o siedem grzechów głównych.