Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1895

 — Kanoniku, utrwalasz szczęście naszych dzieci, radość moich ostatnich dni, a tem samem i własne gastronomiczne szczęście, gdyż ja słowa dotrzymam. Będziesz pan codzień lepiej jadał, jak niedawno śniadałeś. Jedno skrzydło tego domu stoi odtąd do twojej dyspozycji. Zrobisz mi ten zaszczyt, a pan widzi, że podług stanu, jaki obrałem dla moich siostrzenic i siostrzeńców tak spiżarnia jakoteż i piwnica znakomicie są zaopatrzone. Jestem już stary i potrzebuję podpory; Horacjusz i jego żona mnie nie opuszczą; powierzę im moje doświadczenia i tajemnice kulinarne z poleceniem, aby takowe z generacji na generację przekazywali.
 — Doktorze, jestem u wrót do raju! — zawołał kanonik. — Opatrzność jest miłosierna, gdyż obsypuje biednego grzesznika, jakim ja jestem, swojemi darami.
 — Herezja, bluźnierstwo, obraza Boga! — wołał Abbé Ledoux. — Będziesz potępiony, arcy potępiony, kanoniku, tak samo jak i twój kusiciel.
 — Przestań, kochany Abbé — odparł doktór — przestań z twemi naukami, a raczej przyznaj się także, iż jesteś przekonany.
 — Ja miałbym być przekonany?
 — Naturalnie; gdyż wzywam pana, wzywam wszystkich moich przeciwników, aby mnie z tego założenia wyprowadzili.
 — Jakiego założenia?
 — Jeżeli obżarstwo jest wielkim grzechem, natomiast aż do ostatnich granic posunięta wstrzemięźliwość powinna być cnotą.
 — Bezwątpienia — odparł Abbé.
 — A więc, kochany Abbé, im więcej jest się wstrzemięźliwym, tem więcej jest się zasłużonym, podług pańskiego zdania?
 — Naturalnie! doktorze.