Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1899

XIV.

 Dolores i Horacjusz nie dali na siebie długo czekać, i niebawem jedno po drugiem przybyto. Nie będziemy opisywać wybuchów radości, którym się młodzi oddawali, jako też i wdzięczności, którą żywili dla doktora i kanonika. Wzruszenie tegoż i przeświadczenie, że ustalił los siostrzenicy na zawsze, wyrażał się w wilczym apetycie, szeptał też ciągle doktorowi na ucho.
 — Kiedy przybędzie reszta gości?
 — Zaraz muszą się zjawić, jest teraz pół do siódmej, a wiedzą, że ja punktualnie o siódmej siadam do stołu.
 W rzeczy samej zaczęli goście się schodzić, a służący anonsował:
 — Książę i księżna Senneterre-Maillefort.
 — Pycha — szepnął doktór kanonikowi i księdzu Ledoux, którego twarz zmieniła się na wspomnienie losu, który spotkał jego protegowanego pana Macreuse u panny Beaumensil, tej bogatej dziedziczki.
 — Jestem niewymownie szczęśliwy, że pani zaszczyciła nas swoją obecnością — rzekł doktór, całując z szacunkiem rękę Herminji. — Jeżeli mam prawdę powiedzieć, to liczyłem na obecność pani dzięki jej pysze, którą pan Maillefort, pan Senneterre i ja tak u pani podziwialiśmy.
 — Jakto, doktorze — zapytał uprzejmie pan Senneterre — ja wiem, że szczęście mego życia tylko dumie mojej żony zawdzięczam, ale...
 — Nasz drogi doktór ma rację — przerwała Hermin-