Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/20

nieco na bakier, okrywał włosy ciemne równie jak wąsy faworyty; a wszystko to nadawało jego osobie jakąś cechę wojskowej zalotności; tego dnia atoli Oliwier zamiast pałasza trzymał pod lewą pachą duży zwój papierów a w prawej ręce sporą paczkę piór do pisania.
 Młody podoficer porzucił te narzędzia spokojnych swoich zatrudnień i zawołał wesoło:
 — Dzień dobry, mamo Barbancon.
 I odważył się uściskać kościstą kibić gospodyni w swoich dziesięciu palcach.
 — Dajże mi już pan spokój, swawolniku jakiś.
 — Jakto, przecież ja dopiero zaczynam, ej, mamo Barbancon, koniecznie muszę cię uwieść.
 — Mnie uwieść... mnie?
 — Koniecznie, musi to nastąpić, zniewolony jestem do tego.
 — A to dlaczego?
 — Ażebyś mi wyświadczyła jednę grzeczność, łaskę.
 — No, słucham pana. cóż takiego?
 — Najprzód, gdzie jest wuj?
 — W altanie, fajkę pali.
 — Dobrze. Poczekaj tu na mnie, mamo Barbancon przygotuj się usłyszeć coś nadzwyczajnego.
 — Coś nadzwyczajnego? mówże pan... słucham, panie Oliwier.
 — Tak jest... coś nadzwyczajnego... coś niesłychanego.
 — Nadzwyczajnego, niesłychanego — powtórzyła Barbancon ze zdumieniem, patrząc za młodym wojskowym, odchodzącym do altany.
 — Dzień dobry, mój synu, nie spodziewałem się zobaczyć cię tak wcześnie — zawołał marynarz z radością, podając siostrzeńcowi rękę — tak rychło wracasz... tem lepiej... tem lepiej...
 — Tem lepiej, tem lepiej — powtórzył Oliwier wesoło. — Przeciwnie, bo nie wiesz, mój wuju, co ci zagraża?
 — Co takiego?