Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/225

mamki okazują, i od tej naiwniej szczerości, noszącej znamiona bezinteresownej i czującej swą godność miłości.
 — Czy pani się położy? — zapytała pani Lainé Ernestynę.
 — Nie, moja dobra Lainé, jeszcze nie. Proszę cię, przynieś mi mój pulpit piśmienny.
 — Dobrze, pani.
 Przyniósłszy do pokoju Ernestyny żądany pulpit, pani Lainé rzekła:
 — Mam pani coś powiedzieć.
 — Cóż takiego?
 — Pani baronowa przyjęła do usług pannę, która ma panią fryzować, i jeszcze jednę kobietę... i...
 — Powiedziałam ci już, moja dobra Lainé, że do szczególnych usług moich nie chcę nikogo, prócz ciebie i Teresy.
 — Wiem o tem, pani, i zwróciłam na to uwagę pani baronowej, ale ona obawia się, ażeby usługa pani nie była zbyt szczupłą i niewystarczającą.
 — Wy jesteście dla mnie zupełnie dostateczne.
 — Pani baronowa powiedziała, że te kobiety w każdym razie pozostaną w pałacu, na wypadek gdyby ich panna hrabianka mogła potrzebować, tem więcej, że pani baronowa odprawiła niedawno swą służącą; one więc tymczasem jej będą usługiwać.
 — Dobrze już, dobrze — rzekła Ernestyna obojętnie.
 — Czy pani niczego nie potrzebuje?
 — Nie, dziękuję ci.
 — Proszę pani, czy pani jest zupełnie zadowolona z tego mieszkania?
 — Najzupełniej.
 — Bo też jest wspaniałe; ale dla pani nic nie jest zbyt piękne, to każdy powtarza.
 — Moja kochana Lainé, — rzekła Ernestyna, nie zważając na tę uwagę swojej guwernantki — przygotuj mi wszystko do nocnego ubrania; położę się sama, a ty mnie jutro o ósmej godzinie obudzisz.