Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/256

 — Oliwierze, jesteś nieznośny; jeżeli mnie nie chcesz zaprowadzić,to się sam przedstawię.
 — Ha! co robić, kości już rzucone; ma się rozumieć, że jesteś pan Gerald Senneterre, mój dawny towarzysz pułkowy.
 — Senneterre! nie! toby było nierozsądne; wolę być Geraldem d‘Auverney, gdyż jestem także i margrabią d‘Auverney, jak mnie tu widzisz, mój kochany Oliwierze.
 — Dobrze, jesteś pan Gerald Auverney, rzecz skończona... Ale! do djabła!
 — Co ci jest?
 — Oto, czemże ty teraz będziesz?
 — Jakto, czem będę?
 — Jaki jest twój stan?
 — Mój stan? A cóż? młody chłopak, kawaler, aż do dalszych rozkazów.
 — Nie mogę przedstawić cię pani Herbaut, jako młodego człowieka, żyjącego z dochodów, któremi się zaopatrzył w pułku. Pani Herbaut nie przyjmuje takich hołyszów, żyjących tylko z dnia na dzień; obudziłbyś tym sposobem jej podejrzenie, gdyż ta zacna kobieta jest djablo podejrzliwa względem ludzi, którzy nie mają innego zatrudnienia, jak tylko umizgać się do ładnych dziewcząt, tem więcej, że u niej znajdziesz panienki warte spojrzenia.
 — To zabawne. Powiedz, czemże mam być?
 — Do licha! alboż ja wiem!
 — Wiesz — rzekł Gerald z uśmiechem — przedstaw mnie, jako aptekarza!
 — Dobrze, dobrze, panie aptekarzu. A więc pójdziemy.
 — O! wcale nie. Ja żartuję, a ty zaraz przystajesz, aptekarz!... Niebezpieczny z ciebie przyjaciel.
 — Geraldzie, zapewniam cię, że zdarzają się bardzo przyzwoici aptekarze.
 — Dajże mi pokój z twojem aptekarstwem; jabym nie śmiał w oczy spojrzeć ani jednej z dziewcząt pani Herbaut.
 — Mniejsza o to, szaleńcze jakiś, obmyślmy zatem co