Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/306

 — Chciałabym być na jednym wieczorze u parni Herbaut, naprzykład jutro.
 — Ah! mój Boże — odpowiedziała ochmistrzyni zdziwiona — czy pani to mówi na serjo?
 — Mówię jak najszczerzej.
 — Jakto? pani, pani? U prostych mieszczan? Przecież to rzecz niemożliwa, zastanów się pani.
 — Niemożliwa! Dlaczego?
 — Ale pan baron i pani baronowa nigdy na to nie pozwolą!
 — Ja też wcale nie mam zamiaru prosić ich o to.
 Ochmistrzyni, nie rozumiejąc jeszcze zupełnie, dodała:
 — Doprawdy! Pani poszłaby do pani Herbaut, nie rozmówiwszy się w tej mierze z panem baronem?
 — Nieinaczej.
 — Ale jakże to pani wykona?
 — Moja kochana Lainé, wszakże mi pani dopiero co powiedziała, że mogę na tobie polegać.
 — I powtarzam pani toż samo.
 — Cóż zatem więcej potrzeba? Jutro wieczorem musisz mnie przedstawić towarzystwu pani Herbaut.
 — Ja, pani? rzeczywiście, nie wiem, czy jestem na jawie, czy we śnie.
 — Wcale nie we śnie; a więc jutro wieczorem przedstawisz mnie pani Herbaut jako swoją krewną... jako sierotę...
 — Jako mą krewną! Ah; mój Boże! nie odważę się nigdy... a potem...
 — Pozwól mi pani dokończyć; powtarzam tedy, że mnie przedstawisz jako swą krewną, która niedawno przybyła z prowincji, i która trudni się haftem. Ale zastanów się, pani, że jeżeli się z czemkolwiek wygadasz, albo popełnisz najmniejszą niedorzeczność, z powodu której mogłaby powstać jaka wątpliwość, że nie jestem tem, czem się być mienię, to jest sierotą, żyjącą ze swej pracy, wtedy ani godziny dłużej nie zostaniesz u mnie; gdy tymczasem, wy-