Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/309

i pomyślała, że moja kochana Laine jest zbyt mądrą, ażeby mi nie miała przyjść z pomocą.
 — Bogu wiadomo, jak chętniebym to uczyniła! nie widzę przecież nie...
 — Pomyśl tylko pani szczerze. Przechodziłam zawsze głównemi schodami do mojego mieszkania, czy tu niema żadnych innych schodów, prowadzących do moich pokojów?
 — Bezwątpienia, jest jeszcze dwoje schodów bocznych; lecz naraziłabyś się pani na niebezpieczeństwo spotkania naszych domowników. Chyba musiałabyś pani — dodała ochmistrzyni po chwili namysłu — chyba musiałabyś pani wybrać chwilę, kiedy cała służba będzie u stołu, to jest około godziny ósmej.
 — Wybornie! myśl pani jest doskonała.
 — Nie ciesz się pani przedwcześnie.
 — Dlaczego?
 — Wszakże pani będzie musiała przechodzić obok loży odźwiernego.
 — To prawda; musisz zatem obmyślić inny środek.
 — Mój Boże, ja myślę i myślę, ale to tak trudno.
 — Tak, ale nie jest niepodobnem, o ile mi się zdaje.
 — Ah! doprawdy — zawołała ochmistrzyni po chwili milczenia i namysłu — przychodzi mi myśl.
 — Cóż takiego, mów pani! Jakaż to myśl?
 — Daruj pani, ale nie ręczę jeszcze za nic. Udałoby się to może. Wyjdę tylko na chwilkę, ale natychmiast powrócę.
 — Dobrze, idź, czekam niecierpliwie twego powrotu.
 Ochmistrzyni oddaliła się, sierota pozostała sama.
 — Nie omyliłam się — rzekła z wyrazem niechęci i smutku; — ta kobieta ma duszę nikczemną, jak tyle innych; ale przynajmniej ta jej nikczemność a mianowicie chciwość, jest dla mnie rękojmią jej uległości i milczenia.
 W kilka minut potem ochmistrzyni powróciła z twarzą jaśniejącą radością.
 — Pani, zwycięstwo przy nas!