Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/376

dobre serce jak pan Oliwier; ponieważ zaś jestem tu królową, przeto rozkażę jednemu z moich poddanych...
 Ale poddany królowej Herminji zbliżył się właśnie w tej chwili, mówiąc:
 — Pani, już zajmujemy nasze miejsca.
 — A więc do prędkiego zobaczenia, moja wieszczko — rzekła Herminja do panny de Beaumesnil, grożąc jej palcem.
 — Poczekaj, nauczę ja ciebie chlubić się tak swoją przenikliwością.
 Zaledwie dziewica oddaliła się ze swoim tancerzem, nadszedł Oliwier i, usiadłszy obok księżnej, powiedział do niej:
 — Powiedz mi, pani, kto jest ta panienka, z którą dopiero co tańczyłem?
 — Jest to sierota, panie Oliwierze, utrzymująca się z rozmaitych robót, która, o ile mi się zdaje, nie jest bardzo szczęśliwa, gdyż niema pan pojęcia z jakiem ona rozrzewnieniem dziękowała mi, żem się nią zajęła dzisiejszego wieczoru; zbliżyło nas to do siebie, bo ja dopiero dzisiaj ją poznałam.
 — Właśnie wspomniała mi o tem, mówiąc z największą szczerością, o pani i mojej litości, jak się wyraziła.
 — Biedna istota! musiano się z nią bardzo źle obchodzić, a może i dzisiaj jeszcze takiegoż samego losu doznaje, kiedy za najmniejszy dowód jakiegoś współczucia taką wdzięczność okazuje.
 — Przy tem wszystkiem, jest ona bardzo oryginalna. Wiesz pani, jakie ona dziwne uczyniła mi zapytanie, zamawiając sobie zupełną z mej strony otwartość?
 — Naprzykład?
 — Zapytała mnie, czy ją znajduję ładną czy brzydką.
 — Szczególna dziewczyna!... A pan odpowiedziałeś jej...
 — Prawdę, ponieważ tego chciała.
 — Jakto, panie Oliwierze, powiedział jej pan, że nie jest ładna?
 — Nieinaczej; ale dodałem (co także jest prawdą), że