Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/398

VIII.

 Niepokój, jaki czuła Herminja, zwiększył się jeszcze, gdy spojrzała na Oliwiera; młody wojskowy zdawał się być smutnym i poważnym; zdawało się nawet księżnej, że unikał spotkania się z jej wzrokiem, jakgdyby doznawał pewnego przykrego pomieszania, i wątpliwości, które się także objawiały w jego chwilowem milczeniu, jakie przed odkryciem celu swojego przybycia czas jakiś zachował.
 Herminija pierwsza przerwała to milczenie, mówiąc:
 — Pisał pan do mnie, panie Oliwierze, prosząc mnie o posłuchanie w jakiejś bardzo ważnej sprawie?
 — Rzeczywiście, panno Herminjo, w bardzo ważnej sprawie.
 — Wierzę, gdyż nawet zdajesz się pan być wzruszonym; cóż mi pan tedy oznajmi?
 — Chodzi o Geralda pani.
 — Wielki Boże! — zawołała księżna z przestrachem — cóż mu się przytrafiło?
 — Nic pani — odpowiedział Oliwier spiesznie — nic złego! ja właśnie od niego przybywam.
 Uspokojona temi słowy Oliwiera, Herminja z początku była nieco zawstydzona swoim nierozważnym wykrzyknikiem, i zarumieniwszy się, rzekła:
 — Proszę bardzo, nie chciej mnie pan rozumieć fałszywie. Ale ulegając swemu otwartemu i dumnemu cha-