Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/502

 Wtedy de Ravil powziął szatański zamiar, zbliżył się do Macreuse‘a, i powiedział:
 — Dobry wieczór, panie de Macreuse.
 Uczeń księdza Ledoux odwrócił się nagłe. Na jego wybladłej twarzy malowało się wzburzenie najdzikszych namiętności, tak dalece, że de Ravil widząc to, powinszował sobie, już w duchu swego pomysłu.
 — Czego pan sobie życzy? — opryskliwie zapytał Macreuse, nie poznając w pierwszej chwili Ravila. Lecz przypatrzywszy mu się uważniej, dodał — ah! to pan jesteś, panie de Ravil? Proszę mi wybaczyć?
 I zamierzał już oddalić się, kiedy de Ravil zatrzymał go za rękę, mówiąc:
 — Panie de Macreuse, sądzę, że jesteśmy ludźmi, którzy się mogą zrozumieć i usłużyć sobie wzajemnie.
 — Zrozumieć! w czem, mój panie?
 — Czujemy tęż samą nienawiść; a to wiele znaczy.
 — Jaką nienawiść?
 — Dla pana de Maillefort!
 — I pan także, i pan go nienawidzi?
 — Śmiertelnie!
 — A więc, cóż dalej, mój panie?
 — Oto, ponieważ tęż samą czujemy nienawiść, możemy również tenże sam mieć interes.
 — Nie rozumiem, panie de Ravil.
 — Panie de Macreuse, jest pan zbyt doświadczonym, zbyt rozsądnym człowiekiem, ażeby zupełnie już zniechęcić się jedną porażką.
 — Jaką porażką, łaskawy panie?
 — Jak uważam, trzeba z panem mówić otwarcie; miałem jednego głupiego przyjaciela, to jest pana de Mormand, który myślał o tejże samej dziedziczce co i pan...
 — De Mormand!
 — Tak, miał on ten zaszczyt.... Ale na nieszczęście, wkrótce po oddaleniu się pana, ten niegodziwy margrabia obszedł się z nim zupełnie jak z panem, to jest że