Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/516

wego incognito, którego teraz ani mogła, ani powinna jeszcze odkrywać.
 Lecz oswojona już nieco z trudnością tego położenia w jakiem sama się postawia, odpowiedziała Oliwierowi po chwili namysłu:
 — Dzisiaj nie mogę jeszcze powiedzieć, panie Oliwierze, jak lepiej będzie, czy panu Bernardowi, czy też Herminji poruczyć udanie się do mej krewnej, celem uwiadomienia jej o pana zamiarach i mojem przyzwoleniu; pomyślę jednak nad tem, i za pierwszym razem, kiedy się zobaczymy, powiem panu, co uważać będę za właściwe.
 — Ernestyna ma słuszność, panie Oliwierze — wtrąciła Herminja — o ile znam dziwaczny charakter jej krewnej, zdaje mi się, że wypada przezornie przystąpić do rzeczy, gdyż, jest to wprawdzie nieszczęście, ale zezwolenie tej krewnej jest niezbędnem do przyszłego związku Ernestyny.
 — Zdaję się zupełnie na pannę Ernestynę i na panią, panno Herminjo, co do sposobu, w jaki wypadnie uskutecznić ten krok. Ponieważ pewny już jestem przyzwolenia panny Ernestyny, przeto w tej, tak słodkiej dla mnie, pewności mogę jeszcze poczekać, o! jest mi ona bardzo drogą, panno Ernestyno. Gdyby pani wiedziała, z jaką rozkoszą myślę o przyszłości, o naszej przyszłości, wszakże już teraz mogę tak mówić! A mój zacny, czcigodny wuj, jak wielką będzie jego radość! widzieć około siebie troskliwą pieczołowitość swych dzieci, gdyż pani to nie będzie niemiłem, panno Ernestyno, mieszkać z nim razem! on tak jest dobry, on będzie tak szczęśliwy!
 — Wszakże pan mi powiedział, panie Oliwierze, że mnie będzie nazywać swą córką? dołożę zatem wszelkiego usiłowania, ażeby zasłużyć na ten tytuł.
 — Powiedz pani teraz, panno Herminjo — rzekł Oliwier, zwracając się do księżnej — czy po takiej odpowiedzi można znaleźć zupełniejsze szczęście, niż moje?
 — Nie, panie Oliwierze — odpowiedziała księżna, tłu-