Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/589

 Księżna jeszcze raz spojrzała na drzwi, kiedy zdało się jej słyszeć lekki szmer kroków za zamkniętemi żaluzjami od ogrodu; chciała już powstać i zobaczyć, ale drzwi się nagle otworzyły i pani Moufflon wprowadziła pana de Maillefort.
 Ledwie wszedł, rzekł do odźwiernej:
 — Za kilka chwil pewna dama będzie się pytała o pannę Herminję; wprowadzisz ją pani tutaj.
 — Dobrze, panie — odpowiedziała pani Moufflon i wyszła.
 Herminja, słysząc margrabiego mówiącego że „pewna dama pytać się będzie o pannę Herminję“ pospieszyła ku panu de Maillefort, mówiąc:
 — O mój Boże! panie margrabio, ta dama, która ma przybyć?
 — To ona! — odpowiedział margrabia z radością i nadzieją — tak, ona przybędzie.
 A spostrzegłszy, że Herminja zbladła i zaczęła drżeć zawołał:
 — Moje dziecię! cóż ci jest?
 — Ah! panie — rzekła księżna słabym głosem — nie wiem, ale teraz, lękam się...
 — Lękasz się, wtenczas kiedy pani de Senneterre ma przybyć, czyniąc ten niespodziewany krok, któregoś w tak godny siebie sposób wymagała?
 — Ah, panie! teraz dopiero pojmuję całą zuchwałość, może niestosowność mego żądania.
 — Moje drogie dziecię — zawołał garbaty w największym kłopocie — precz z tą słabością, bo wszystko popsujesz. Bądź dla pani de Senneterre tem, czem zwykle jesteś: grzeczną, bez upokorzenia, pełną godności, bez zarozumienia; a mam nadzieję, że wszystko dobrze pójdzie.
 — Ah, panie! kiedy mi pan wczoraj mówił o możności przybycia pani de Senneterre, zdawało się, żem czuła największą rozkosz, z powodu spełnienia moich na-