Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/59

 — Czybyś pan nie raczył być moim vis-a-vis w najbiiższym kontredansie?
 Na tę powtórną prośbę, która rzeczywiście była zadziwiającą, z uwagi na wzrost takiego tancerza, pan de Mormand zaledwie będąc w stanie ukryć gwałtowną chęć śmiechu, odpowiedział:
 — Panu służyć jako vis-a-vis? panu?
 — Tak jest, panie — odpowiedział margrabia z największą w świecie szczerością.
 — Ależ mój panie, to czego pan ode mnie żądasz — odpowiedział pan de Mormand — jest, pozwól pan sobie powiedzieć, rzeczą bardzo delikatną...
 — I bardzo niebezpieczną, kochany margrabio — dodał baron de Ravil ze zwykłym sobie szyderskim uśmiecham.
 — Co się pana dotyczy, baronie — odpowiedział Maillefort, uśmiechając się także — mógłbym panu nie mniej delikatnie, a może jeszcze niebezpieczniejsze uczynić zapytanie: kiedy mi pan oddasz te tysiąc franków, które byłem tak szczęśliwy do gry panu pożyczyć?
 — Jesteś pan bardzo ciekawy, margrabio.
 — Proszę cię, panie baronie — odpowiedział garbaty — ażebyś się przecie ze świętej pamięci dowcipami Talleyranda, nie obchodził w ten sam sposób, w jaki się obchodzisz z biletami tysiąc-frankowemi.
 — Co pan chcesz przez to powiedzieć, panie margrabio.
 — Chcę przez to powiedzieć, że pan tak jedne jako i drugie zarówno w obieg puszczasz...
 Pan de Ravil przygryzł tylko usta i odpowiedział:
 Takie objaśnienie niezupełnie mnie zaspokaja, panie margrabio.
 — Panu służy prawo być wymagającym w objaśnieniach, jest to prawda, baronie — odpowiedział garbaty głosem śmiałym i szyderskim — ale nie masz pan prawa być nie delikatnym, a właśnie w tej chwili jesteś pan takim i to w wysokim stopniu. Miałem bowiem zaszczyt rozmawiać z panem de Mormand, pan nam przerwałeś roz-