Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/713

 I zaczął ją czytać powoli, przewracając w ręku nóż, którego dotąd jeszcze nie położył.
 Książę niespokojnym i przenikliwym wzrokiem wpatrywał się w pana Paskala, usiłując z wyrazu jego rysów odgadnąć, czy akt, który czytał, dostatecznie zaspakajał jego wymagania.
 Po chwili pan Paskal przestał czytać, i rzekł niby to do siebie gniewliwym głosem:
 — Ho!... ho!... ten 7 artykuł wcale mi się nie podoba... ale to... wcale a wcale...
 — Wytłumacz się pan — zawołał książę z obawą.
 — Jednakże — dodał pan Paskal, zabierając się do dalszego czytania i nie odpowiadając arcyksięciu — ten artykuł 7 jest naprawiony artykułem 8, tak... tak, rzeczywiście... wcale nieźle... nawet bardzo dobrze.
 Czoło księcia wyjaśniło się znowu, gdyż żywo zajęty ważnością interesu, którego los spoczywał w ręku pana Paskala, zapomniał o grubiaństwie i wyrachowanej złośliwości tego człowieka, który doznawał szczególnej rozkoszy w powolnem przeprowadzaniu swej ofiary przez wszystkie wzruszenia trwogi i nadziei.
 Jakoż po chwili nowa obawa ogarnęła księcia, gdy pan Paskal zawołał:
 — To być nie może!... nie... to być nie może! Dla mnie wszystko zostaje zniweczone przez ten pierwszy artykuł dodatkowy. To chyba na pośmiewisko!
 — Ależ, mój panie — zawołał książę — mówże pan jasno!
 — Daruj, Wasza Książęca Mość... w tej chwili czytam tylko dla siebie samego... wkrótce... jeżeli książę życzy sobie... czytać będę dla nas... obu.
 Arcyksiążę pochylił głowę, zarumienił się z oburzenia, i jakby zniechęcony oparł głowę na jednej ręce.
 Pan Paskal, czytając ciągle, nieznacznie rzucił wzrokiem na księcia, i w chwilę potem rzekł znowu głosem coraz więcej zadowolonym: